Η Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους έπειτα από τρία χρόνια συνειδητής αποχής και δύο γέννες επέστρεψε στη μικρή οθόνη σε μια εποχή που ο κόσμος έχει ανάγκη τις καλές, ελληνικές, τηλεοπτικές δουλειές.
Σίγουρη στις απόψεις της (έως και απόλυτη, όπως λέει), κρίνει το επάγγελμά της απομυθοποιώντας τη λάμψη και το star system. Μας αποκαλύπτει τις προτεραιότητές της και βγάζει στη επιφάνεια τις ευαισθησίες της.
- Η «Κλινική περίπτωση» έχει ήδη απήχηση στο τηλεοπτικό κοινό. Πού οφείλεται η επιτυχία της σειράς;
Η επιτυχία της σειράς θα κριθεί στο μέλλον, όταν θα τελειώσει. Για την ώρα, το κοινό αναγνωρίζει την πολλή δουλειά που έχει πέσει και την ειλικρινή εργασία που έχουμε ρίξει όλοι μας με αγάπη, χωρίς παράπλευρα και βλακώδη συστατικά. Επίσης, στη συγκεκριμένη σειρά παίζουν ρόλο τα τοπία, το μέρος αλλά και το σενάριο. Ο σκηνοθέτης Ανδρέας Μορφονιός έκανε εξαιρετική δουλειά καταθέτοντας ένας κομμάτι του εαυτού του. Πάνω απ’ όλα όμως, είναι ο Γιάννης Μπέζος. Εχει ένα φανατικό κοινό που τον ακολουθεί. Και ο ίδιος ο Γιάννης όμως σέβεται το κοινό του. Γι’ αυτό και κάθε δουλειά του είναι καλύτερη από την προηγούμενη.
- Τελικά, ο κόσμος εν μέσω επιδημίας τουρκικών σίριαλ έχει ανάγκη τα ελληνικά προϊόντα και τους αγαπημένους Έλληνες ηθοποιούς;
Δεν θα το συσχέτιζα απαραιτήτως με τα τουρκικά σίριαλ, ούτε είναι σωστό να μπαίνει ο κόσμος σε διλήμματα του τύπου ελληνικά ή τουρκικά. Σίγουρα όμως, το κοινό θέλει να ακούει τη γλώσσα του. Είναι άλλωστε μια αγαπημένη συνήθεια πολλών ετών. Μπορεί βεβαίως να μην υπάρχει η πληθώρα των ελληνικών σειρών του παρελθόντος, αλλά πιστεύω ότι πρέπει να αυξηθούν οι ελληνικές σειρές στην τηλεόραση.
- Βγήκες στη μικρή οθόνη στα είκοσι δύο σου ως Ερατώ στη θρυλική σειρά «Ψίθυροι καρδιάς» και έγινες ένα οικείο και αγαπημένο πρόσωπο στο πανελλήνιο. Πόσο διαφορετικές είναι οι εποχές από τότε;
Εντελώς διαφορετικές. Οταν ξεκίνησα, η τηλεόραση ήταν στα πικ της. Οι παραγωγές γίνονταν απλόχερα. Φυσικά, γίνονταν και υπερβολές και λάθη, όπως και αρπαχτές. Ηταν όμως πιο ξεκάθαρα τα πράγματα.
- Ξεκάθαρα ως προς τι;
Δεν υπήρχε η μιζέρια που έχει επικρατήσει τώρα με αφορμή την οικονομική κρίση. Ασφαλώς και τα πράγματα είναι δύσκολα τώρα, αλλά πιστεύω ότι με την κρίση αποκαλύφτηκαν όλα. Στις δυσκολίες φαίνονται και οι χαρακτήρες και οι συμπεριφορές…
- «Εξαφανίστηκες» για τρία χρόνια μετά τη γέννηση των δύο γιων σου. Δύσκολη υπόθεση για μια γυναίκα καριέρας όπως εσύ;
Δεν τέθηκε τέτοιο ζήτημα μέσα μου. Ηταν αυτονόητο για μένα. Σε αυτά τα τρία χρόνια βεβαίως υπήρξαν στιγμές ανασφάλειας. Ηταν όμως στιγμές. Δεν είχα χώρο για να σκέφτομαι την καριέρα μου, ούτε όμως φοβήθηκα γι’ αυτήν. Δεν αναίρεσα ποτέ τη συνειδητή αποχή μου από τα πράγματα, γιατί ούτως ή άλλως η πρωταρχική τάση μου ήταν προς τα παιδιά μου.
- Ποιες ευκολίες και δυσκολίες υπάρχουν όταν είσαι παντρεμένη με έναν ηθοποιό, τον Φάνη Μουρατίδη;
Οι ευκολίες έχουν να κάνουν με ένα ομαδικό πνεύμα που μας διέπει. Αντιλαμβανόμαστε πλήρως ο ένας τη δουλειά του άλλου, αφού είναι κοινή, και μπορεί να βοηθήσει ο ένας τον άλλον ψυχολογικά και πρακτικά. Οι δυσκολίες πάλι συνδέονται με αυτό ακριβώς. Κουβαλάμε την ίδια ανασφάλεια, αφού είμαστε σε κοντινές ηλικίες και ανακυκλώνουμε τα ίδια προβλήματα και άγχη της δουλειάς μας.
- Οταν μια δημοφιλής και όμορφη ηθοποιός κάνει οικογένεια, το star system ξεφουσκώνει;
Το ξέρουν όλοι ότι ποτέ δεν με ενδιέφερε το star system. Ειδικά τώρα είμαι κατηγορηματική. Δεν με απασχολεί η δημοσιότητα πέρα από οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δουλειά μου. Αν κάποτε ήταν έντονο το star system, επειδή ξεκίνησα μικρή στην τηλεόραση, OK. Δεν ήταν όμως δική μου επιλογή. Τώρα που μεγάλωσα έχω ακόμα πιο ξεκάθαρο τοπίο: δεν χωράει καμία παρέκκλιση. Με ενδιαφέρει μόνον η οικογένειά μου και η δουλειά μου.
- Ο Φάνης μας είπε επίσης ότι εσύ είσαι ο ροκ γονέας του σπιτιού. Πώς θα σκιαγραφούσες τον εαυτό σου ως μάνα;
Αλήθεια είναι. Νομίζω πως είμαι δισυπόστατη. Κάποιες στιγμές λειτουργώ ρηξικέλευθα και απόλυτα και άλλες πολύ ήρεμα. Στις κρίσεις λειτουργώ καλά και βλέπω ξεκάθαρες λύσεις, τις οποίες επιτυγχάνω. Στα πιο μικρά πράγματα όμως μπορεί να πνιγώ σε μία κουταλιά νερό και να τα χάσω.
- Να υποθέσουμε ότι θα πηγαίνεις συχνά στο θέατρο «Μικρή Χώρα» για να θαυμάσεις τον Φάνη στον μονόλογο που ερμηνεύει…
Ναι, πάω όποτε τα καταφέρνω. «Ο φίλος μου ο Ντοστογιέφσκι» είναι ένα εξαιρετικό έργο. Η ερμηνεία του Φάνη είναι συγκλονιστική, το κείμενο της Δήμητρας Παπαδοπούλου μοναδικό, η σκηνοθεσία εξαιρετική και η αισθητική μαγική. Και αυτό το λέω πρωτίστως ως θεατής και δευτερευόντως ως σύζυγος.
- Πώς θες να εκφραστείς καλλιτεχνικά στο προσεχές μέλλον;
Δεν μου είναι εύκολο να μοιραστώ τα καλλιτεχνικά μου σχέδια. Δεν ξέρω για ποιο λόγο. Φοβάμαι ίσως ότι δεν θα μπορέσω να τα πραγματοποιήσω. Για την ώρα, κάνω το σίριαλ. Φυσικά και θέλω να ξαναγυρίσω και στο θέατρο. Αυτό που έχω αποφασίσει είναι ότι δεν θέλω να κάνω μαζί τηλεόραση και θέατρο.
- Εκτισες την καριέρα σου βήμα-βήμα. Πιστεύεις ότι τα έχεις καταφέρει καλά έως τώρα;
Δύσκολη ερώτηση. Δεν μπορώ να κρίνω. Εχω κάνει σωστές κινήσεις αλλά και λάθη. Νομίζω ότι έχω κάνει ό,τι καλύτερο δεδομένων των συνθηκών. Παρ’ ότι βρίσκομαι δεκαπέντε χρόνια στον χώρο, νιώθω ότι είμαι ακόμη στην αρχή και αυτό μ’ αρέσει.
- Τι αποστρέφεσαι από τον χώρο σου;
Μια ψευδαίσθηση σπουδαιότητας που έχουν κάποιοι. Μια δουλειά κάνουμε, ας μην παραμυθιαζόμαστε. Στις αληθινές και ανθρώπινες στιγμές μας όλοι είμαστε ίδιοι. Αποστρέφομαι αυτούς που νομίζουν ότι είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό.
- Με δεδομένο ότι έχεις διαγράψει μια επιτυχημένη καριέρα και έχεις μια ολοκληρωμένη προσωπική ζωή, τι άλλο ονειρεύεσαι από εδώ και στο εξής;
Είναι τετριμμένο αλλά το πιστεύω απόλυτα: να είμαστε καλά. Αυτό είναι το όνειρό μου για μένα και την οικογένειά μου, γιατί είναι ό,τι πιο σημαντικό. Τα παιδιά μου θα κάνουν τα δικά τους όνειρα, όταν μεγαλώσουν.
- Τελικά, είσαι τόσο «μαγκάκι» όσο λένε οι φίλοι σου;
(Γελάει) Δεν ξέρω. Τι να σου πω… Είμαι σίγουρα ευθύς τύπος. Ποτέ δεν ήμουν το γλυκούλι κορίτσι. Μερικές φορές μπορεί να γίνω και απόλυτη σε εκνευριστικό σημείο. Δεν υπήρξα ποτέ μπάρμπι. Ισως αυτό ερμηνεύεται ως μαγκιά.
- Πώς βιώνεις την οικονομική κρίση;
Προσωπικά τη βιώνω όπως όλοι μας, δηλαδή με τις απαραίτητες θυσίες. Κοινωνικά αγχώνομαι για το μέλλον. Νομίζω ότι η κοινωνία με την έννοια της ανθρωπιάς έχει αρχίσει να καταρρέει. Διαπιστώνω θλίψη αλλά και φθόνο. Αν έχεις δουλειά, κάποιοι σε θεωρούν πάμπλουτο. Επίσης, με το καλημέρα ακούς ιστορίες με ανθρώπους που τα βγάζουν δύσκολα πέρα. Επιμένω όμως ότι το να επικρατεί ο φθόνος και να μην υπάρχει ανθρωπιά είναι πιο τρομακτικό από το να τα βγάζεις δύσκολα πέρα και να μην έχεις να πληρώσεις.
- Την ίδια ερώτηση θέσαμε και στον Φάνη: Φοβάσαι για την Ελλάδα που θα παραλάβουν οι γιοι σου;
Η δική μας γενιά πρέπει να βελτιώσει το παρόν για το μέλλον που θα παραλάβουν τα παιδιά μας. Δεν με νοιάζει αν θα είναι καλοί μαθητές στο σχολείο, όσο να μη γυρίσουν και μου πουν «πώς κάνατε έτσι την Ελλάδα;». Το ίδιο άλλωστε είπα κι εγώ στους γονείς μου. Εννοώ ότι όλες οι προηγούμενες γενιές έχουν την απόλυτη ευθύνη γι’ αυτό που βιώνουμε σήμερα. Πρέπει λοιπόν για να βοηθήσουμε τις επόμενες γενιές και εμείς να βρούμε τα εργαλεία για να αλλάξουμε τα πράγματα.
Πηγή : real.gr
